به گزارش خبرگزاری مهر، بسياري از والدين نمي دانند با فرزندي كه تقاضاهاي بزرگ دارد چگونه رفتار كنند. يكي از موارد شايع درخواست تلفن همراه است. اتخاذ چنين تصميمي به چندين معيار بستگي دارد. سن فرزند يكي از آنهاست اگر به كودك مان مي توانيم بر اساس قواعد خانواده و منزل و يا تصميم شخصي قاطعانه "نه"بگوييم، درباره فرزند نوجوان مان قضيه فرق مي كند. شايد درخواست تلفن همراه فقط نمونه اي ازچالش هاي ما با فرزند نوجوانمان باشد در اين باره با او به مذاكره و گفتگو بنشينيم و در نهايت به يك نتيجه نسبي و مشترك و توافقي دو طرفه برسيم. شايد مذاكره درباره چنين درخواستي براي ما اضطراب آور باشد، اما مي تواند تمريني براي فرزند نوجوانمان در شكستن چارچوب هاي كودكي، انديشه ورزي و افزايش توان گفتگوي او باشد. پس بهتر است به جاي تهديد و خطر و احيانا سركوب او، از گفتگو درباره موضوع استقبال كنيم.
درباره چنين تصميمي توجه به عرف و هنجارهاي جامعه نيز مهم است. طبيعي است كه در جامعه ما داشتن يك تلفن همراه براي هر نوجوان، هنجار و عرف نيست و همين كفه را به سمت مخالفت والدين با درخواست فرزندان سنگين تر مي كند. مي توانيم در ضمن گفتگويي سالم و بدون تنش، درباره نگراني ها و محدوديت هاي خود نيز به روشني با او صحبت كنيم، البته سعي در تحميل نظرخود استفاده از توان كلامي مان در غلبه بر او نداشته باشيم. باب مذاكره و گفتگو و ارتباط صميمانه را براي مسايل و بحران هاي گذار ازاين دوره باز بگذاريم.
همچنین به نظرات او و احساسش نيز توجه كنيم وببينيم مثلا تلفن همراه در فرهنگ لغات ذهن او و"نه ما"چه معنا وتعريفي دارد. اگر نوجوان ما موبايل را وسيله اي براي تشخص اجتماعي و ديده شدن در اجتماع مي بيند،ضمن توجه و احترام به اين نياز او كه البته لزوما به معناي پاسخ مثبت به درخواست او نيست مي توانيم اين نياز او را پلي كنيم براي صحبت درباره پذيرش ومسئوليت هاي اجتماعي و راه هاي متعدد جلب احترام وتحسين خانواده و جامعه نسبت به يك نوجوان.
در صورتي كه به چنين درخواستي پاسخ موافق داديم، به او يادآور شويم كه هرگونه تاييد وپذيرش چنين درخواستي از جانب ما مي تواند آزموني موقت براي توانايي تقبل مسئوليت هاي اجتماعي از سوي او در ادامه مسئوليت هاي تحصيلي و شخصي دوران كودكي ومشروط به پاسخ گويي مثبت او باشد. درباره مسئوليت هاي اجتماعي و قانوني داشتن چنين وسيله اي و رعايت اخلاق استفاده از آن مي توانيم توصيه هاي عملي به او داشته باشيم. مثلا به او ياد بدهيم كه به حريم سايرافراد در اماكن نيازمند سكوت يا خلوت شخصي مثل مطب، تئاتر، سينما و مسجد احترام بگذارد و در حضور افراد در تاكسي يا اتوبوس و.....با صداي بلند با موبايل صحبت نكند. اگر مردم در مورد مشاهده چنين رفتاري از سوي بزرگسالان سكوت مي كنند شايد در مورد فرزند نوجوانمان چنين نباشند و اسباب دردسر شود.
همچنین به او توصيه كنيم كه از موبايل به عنوان وسيله اي براي نمايش وتشخص خود استفاده نكند و به احساسي كه چنين رفتاري در دوستان و اطرافيان او پديد مي آورد توجه كند.در كلاس درس موبايل او خاموش باشد،زيرا گاهي حتي صداي ويبره هم باعث اختلال كلاس و سلب تمركز از معلم مي شود. موبايل روشن، حتي در ساعات غير كلاسي وضمن مطالعه، ممكن است مانع توجه وتمركز مطلوب در مطالعه وفعاليت تحصيلي گردد و بهتر است خاموش باشد. در ضمن تماس در حضور ديگران، به نشانه احترام و ادب از آنها براي تماس گرفتن كسب اجازه كند.بگويد از نظر شما اشكالي نداره كه من تلفن بزنم؟و يا از آنان براي پاسخ دادن به تلفن عذر بخواهد.در حين رانندگي از صحبت با موبايل امتناع كند.از دوربين تلفن همراه جهت ورود به حريم شخصي افراد يا مناطقي كه منع قانوني دارد بهره برداري نكند.
نظر شما